عضو هیت مدیره شرکت عمران شهرهای جدید با انتقاد از وضعیت نامشخص و تعریف نشده در توسعه شهرها، اظهارداشت : شهرهای ما بین گذشته طلایی خود و آینده نامعلوم در حال دست و پا زدن هستند.
دکتر ایمانی جاجرمی در گفتگو با خبرنگار روابط عمومي شركت مادر تخصصي عمران و بهسازي شهري ايران، با ابراز نگرانی درباره موضوع «فرسایش اجتماع»، گفت: تضعیف روابط اجتماعی و فرسایش اجتماع، دغدغه بسیاری از جامعه‌شناسان کلاسیک مانند تونیس و دورکیم بوده و آنها نگران تاثیرات مدرن شدن و صنعتی شدن بر زندگی اجتماعی بوده‌اند.
وي افزود: در حال حاضر با توجه به اتفاقاتی مانند تضعیف نقش خانواده و محله که در شهرهای ما بویژه کلانشهرها در حال روی دادن است، شاهد آن هستیم که روابط اجتماعی در زندگی شهری به قوت گذشته نیست، سرمایه اجتماعی و اعتماد اجتماعی در میان شهروندان کاهش یافته و در مجموع شرایطی پدید آمده که باید نگران بنیان‌های اجتماعی در شهرها بود.
ایمانی جاجرمی با اشاره به فاصله بین آرمان‌شهر و واقعیت‌های تلخ شهرها مانند بدمسکنی، از میان رفتن فضاهای عمومی، فقر و آلودگی هوا، ادامه داد: زمانی در ایران شهرها نوید رفاه، سعادت و خوشبختی را می‌دادند، ولی امروز شهرها دچار مشکلات جدی در زمینه تحقق آرمان‌ها و از دست دادن میراث گذشته هستند و با قول‌ها و برنامه‌های اجرا نشده برای داشتن شهر مدرن نتواسته‌ایم شهری آرمانی را برای شهروندان بسازیم.
عضو هیات‌مدیره شرکت عمران شهرهای جدید تصریح کرد: هم اکنون وضعیت نامشخص و تعریف نشده‌ای در توسعه شهرها داریم. شهرهای ما بین گذشته طلایی خود و آینده نامعلوم در حال دست و پا زدن هستند.
دکتر ایمانی جاجرمی به بازیگران اصلی در توسعه شهرها اشاره کرد و اظهار داشت: اکنون بر اساس چارچوب اندیشه‌ای حکمروایی شهری باید به روابط میان حکومت (دولت)، بخش خصوصی و جامعه مدنی به عنوان بازیگران اصلی مفهوم کلیدی حکمروایی شهری در توسعه شهری توجه کنیم.
وی ادامه داد: تفاوت نگاه جدید با نگاه گذشته در توسعه شهرها در این است که ما در پیوندهای میان این بازیگران در نگاه سنتی، همه تقصیرها را به گردن دولت یا بخش خصوصی یا فرهنگ مردم انداخته‌ایم که
این نقد هم درست است و هم غلط ؛ اما اگر توسعه شهری را در چارچوب حکمروایی شهری ببینم آن زمان مشخص می‌شود که مسئولیت و وظایف این افراد در مقابل شهر چه خواهد بود.
دکتر ایمانی جاجرمی با اشاره به اینکه طرح نقد وضعیت شهری به معنای نادیده گرفتن دستاوردهای شهرنشینی نیست، افزود: بسیاری از افراد در طول یک قرن گذشته با تغیر سکونتگاه‌های خود و مهاجرت به شهرهای بزرگ، در عرصه‌های آموزشی، بهداشتی و خدماتی وضعیتی بهتری پیدا کرده‌اند و مقایسه وضعیت ایران در ابتدای قرن بیستم با ایران حال حاضر موید این اتفاق است. اما از آن جا که مشکلات عدیده‌ای هنوز باقی است و جنس این مشکلات از نوع سخت‌افزاری نیست - بلکه به ماهیت بازیگران توسعه و روابط میان آنها باز می‌گردد - نیازمند نقد شهر واقعی برای دستیابی به شهر آرمانی هستیم.
