«همکاری عمومی- خصوصی در برنامه‌ریزی سرمایه‌گذاری »
نویسندگان: جاسپر اُلِ جِنسِن، جاکوب نورویگ لارسِن
مترجم: مجتبی سخنور
کارشناسی‌ارشد معماری دانشگاه مدیترانه شرقی
چکیده : افزایش هزینه‌های نوسازی و محدودیت بیش از پیش بودجه دولتی برای بازآفرینی شهری در ترکیب با تمایل سیاسی برای تحریک توسعه حس مالکیت در بازآفرینی شهری محله‌ها، علاقه رو به رشدی در جذب کمک‌های مالی بخش خصوصی به ارمغان آورده است. تحقیقات پیشین نشان می‌دهد که بازآفرینی شهری مبتنی بر منطقه در درجه اول از سمت مالکان محلی و علی‌رغم آن از طرف توسعه‌دهندگان خارجی، سرمایه‌گذاری‌های خصوصی بسیار زیادی را موجب می شود. با این وجود، ما معتقدیم که شهرداری‌ها می‌توانند در جذب سرمایه‌گذاران و توسعه‌دهندگان خصوصی به مراتب بهتر عمل کنند. بر اساس داده‌های به‌دست‌آمده از تعدادی مطالعات موردی و مصاحبه‌هایی با توسعه‌دهندگان، ما استدلال می‌کنیم که به احتمال بسیار زیاد شبکه‌های مرتبط با توسعه‌دهندگان بیش از دانش آنها به بازآفرینی شهری، آنها را به سمت بازآفرینی شهری محله‌ها هدایت می‌کند. همچنین، این تحقیق نشان می‌دهد که شکاف علمی دوطرفه‌ای بین و برنامه‌ریزان شهری و توسعه‌دهندگان وجود دارد؛ برنامه‌ریزان دانش عقلانی توسعه‌دهندگان را، و توسعه‌دهندگان دانش مرتبط با برنامه‌های بازآفرینی شهری را محدود کرده‌اند. با این وجود، شواهد فراوانی در دست است که توسعه‌دهندگان دارای توانایی‌ها و ظرفیت‌های تعیین‌کننده‌ای در رابطه با فرآیندهای بازآفرینی شهری هستند، به‌عنوان مثال برای مذاکره با بخش‌های خصوصی و همچنین دولتی به‌منظور ایجاد چشم‌اندازی مشترک از یک محله در میان عوامل مختلف دخیل محلی، و –مهم‌تر از همه- «فروش» پروژه به سرمایه‌گذاران واقعی. از این رو، دلایل متعددی برای برنامه‌ریزان دولتی در خصوص افزایش درگیری‌ها با توسعه‌دهندگان خصوصی در بازآفرینی شهری وجود دارد. با مقایسه پژوهش‌های بین‌المللی در مورد سرمایه‌گذاری‌های خصوصی در آفرینش مجدد شهری (Adair et al, 2007; Nappi-Choulet, 2006; Guy & Henneberry, 2004)، ما دلایلی را برای تمرکز بیشتر بر نقش چارچوب نهادی برای جذب سرمایه‌گذاران کوچک‌مقیاس برای نوسازی شهری ارائه می‌کنیم. ما مطرح می‌نماییم که فقدان مجراهای اطلاعات نهادینه شده و اشیاع مرزی، از افزایش همکاری بین سرمایه‌گذاران بخش خصوصی و سازمان برنامه‌ریزی دولتی جلوگیری می‌کند. در این مقاله ما مطرح می‌نماییم که برنامه‌ریزان دولتی به شکل ویژه‌ای نیاز به تغییر دیدگاه‌ها و عملکردهای خود به‌منظور تسهیل در افزایش سرمایه‌گذاری‌های خصوصی دارند، و مفهوم «اشیاع مرزی» (Star & Griesemer, 1989) می‌تواند به‌عنوان یک راه برای ایجاد پلی بین شکاف علمی برنامه‌ریزان دولتی و سرمایه‌گذاران خصوصی استفاده شود.
برای مطالعه اصل مقاله اینجا را کلیک کنید .
منبع : شماره 31 نشریه اینترنتی مجله نوسازی وابسته به سازمان نوسازی شهرداری
