«از شهر تاب‌آور تا تاب‌آوری شهری: مقاله مروری در مورد درک و ادغام رویکرد تاب‌آوری در سیستم‌های شهری»
نویسنده: لورنزو چِلِری
مترجم: حسین قانونی
دانشجوی دکتری برنامه‌ریزی شهری و منطقه‌ای دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
به نظر می‌رسد واژه تاب‌آوری از زمانی که علوم بوم‌شناختی، روان‌شناختی، اجتماعی و اقتصادی، آن را به ترتیب برای اشاره به ظرفیت زیست بوم، مردم، جوامع و اقتصاد – و در شکل متأخر سیستم‌های شهری- برای تحمل اختلالات به کار گرفتند، تبدیل به واژه باب روز شده است. در واقع، این که عبارت «شهر تاب‌آور» دقیقا به چه معناست، مشخص نیست. بر اساس چنین فرضیاتی، مقاله پیش رو رویکردهای تاب‌آوری و کاربست‌های احتمالی آنان در ارتباط با سیستم‌های شهری را مورد بررسی قرار می‌دهد. در بخش اول مقاله، مفهوم تاب‌آوری، روند تکامل آن و رویکردهای مختلف آن (از مهندسی گرفته تا بوم شناسی اجتماعی) در ارتباط با زیست بوم‌ها، جوامع و سیستم‌های پیچیده مورد تحلیل قرار می‌گیرند. در بخش دوم تلاش می‌شود تا این مجموعه مفاهیم مورد کاربست در شهرها به روشنی بیان گردیده و ابهامات آن‌ها برطرف شود. یکی از نتایج مهم این بررسی، آگاهی از این نکته است که برخی رویکردهای مهندسی به تاب‌آوری (همچون نگرش‌های بازیابی و تداوم) ممکن است منجر به الگوهای توسعه ناپایدار در شهرها شوند. این در حالی است که در رویکردهای تاب‌آوری سیستم‌های پیچیده، اصول پایداری و دگرگونی‌پذیری در مسیر ضروری و طبیعی مطرح می‌شوند. اگرچه عبارت «شهرهای تاب‌آور» اغلب به ظرفیت شهرها برای نگه‌داشت کارکردها و ساختارهای موجود اشاره دارد، ادعای ما بر این است که تاب‌آوری شهری باید در درون چارچوب نگرش‌های تاب‌آوری (تداوم سیستم)، گذار (تغییر اندک‌افزای سیستم) و دگرگونی (بازپیکربندی سیستم) تعریف شود.
برای مشاهده اصل مقاله اینجا را کلیک نمایید .
واژگان کلیدی: شهرهای تاب‌آور، تاب‌آوری شهری، سازگاری با تغییرات آب و هوا، شهرهای در حال گذار، پایداری.
–
Abstract
Resilience appears to have become a buzz word since the ecological, psychological, social and economic sciences began to use it to refer, respectively, to the capacity of ecosystems, people, societies, the economy, and more recently even urban systems to cope with disturbance. In fact, it is unclear exactly what the catchword «resilient city» means. Based on these assumptions, this article reviews resilience perspectives and their possible application to urban systems. In the first part of the paper, the concept of resilience, its evolution and perspectives (from engineering to social ecology) are analyzed with reference to ecosystems, societies and complex systems. In the second part we try to shed light on this panacea of concepts applied to cities. Important insights of this review are that certain resilience engineering perspectives (such as recovery and persistence views) can lead to unsustainable patterns of development in cities, while from complex systems resilience perspectives the principles of sustainability and transformability emerge as the consequent and necessary trajectory. While the term «resilient cities» often refers only to the capacity to maintain functions and structures, we argue that urban resilience should be framed within the resilience (system persistence), transition (system incremental change) and transformation (system reconfiguration) views.
Keywords: Resilient cities; urban resilience; adaptation to climate change; transition towns; sustainability.
–
